Pochodzenie i odrobina historii

Siberian Husky to niewątpliwie jedyna rasa, którą powinno określać się tym mianem. Rasa została wyhodowana we wschodniej Syberii przez wędrowne plemię Czukczów. Psy były używane do ciągnięcia sań z niewielkimi towarami, pilnowania stad reniferów i domów, świetnie spisywały się również jako towarzysze codziennego życia. Znakomicie pracowały w ciężkich warunkach, były wytrzymałe, silne i zdolne do pracy nawet przez wiele godzin. Przez wiele lat rasa ta była hodowana wyłącznie na Syberii, dopiero w 1908 roku została sprowadzona do Kanady z myślą o udziale w zawodach psich zaprzęgów. W bardzo krótkim czasie husky stały się niekwestionowanymi mistrzami w wyścigach. Psy, z którymi wystartował w zawodach Leonhard Seppala dały początek hodowli tej rasy na kontynencie amerykańskim.
Psy husky szybko zdobyły popularność w Kanadzie i USA nie tylko ze względu na dobre wyniki osiągane w sporcie, również zaczęto kłaść nacisk na wygląd psów. Początkowo nazywane „szczurami północy” z racji swej skromnej postury – husky przeobraziły się w piękne psy do tego stopnia, że zajęto się na poważnie ich hodowlą i ukształtowaniem wzorca. Siberiany podbiły świat zarówno na płaszczyźnie sportów zaprzęgowych, jak i na ringach wystawowych. Dziś różnice budowy między psami wystawowymi a psami wyścigowymi są widoczne gołym okiem. Psy wystawowe są dość mocne, zwarte, mają mocne kończyny, proporcjonalne do całości, szata ich jest gęsta, wypielęgnowana, tymczasem husky zaprzęgowy ma całkiem przeciwne cechy, a więc długie cienkie kończyny, długi tułów i bardzo lekką budowę ciała.
AKC uznał Siberian Husky za odrębna rasę w roku 1930. Na początku lat 50–tych powstało w USA kilka hodowli, które do dziś dnia zajmują się tą rasą, należą do nich min. znane i u nas: „Innisfree”, „Karnovanda”, „Kristari”. Dzisiejszy Siberian Husky to tak naprawdę stosunkowo młoda amerykańska rasa psów, która powstała dzięki ogromnej pasji jednego człowieka – wspomnianego wcześniej – Leonharda Seppali.
W Polsce husky obecne są stosunkowo niedawno, dopiero na początku lat 80-tych na Śląsk została sprowadzona suczka ze Szwecji, była to JUONNA Elfkarlens - to ona zapoczątkowała niewątpliwie rozkwit rasy w naszym kraju. Stopniowo zaczęto sprowadzać psy głównie z Czech, a następnie pojawiły się doskonałe egzemplarze z USA, Francji, Kanady, Włoch, Węgier i wielu innych krajów. Obecnie w Polsce jest dość duża populacja husky niestety głównie za sprawą „pseudo hodowców”, którzy przez popyt na szczenięta mnożą kiepskie psy bez opamiętania (ze szkodą dla rasy), ale mam nadzieję, że za sprawą kilku ambitnych hodowców, którym przede wszystkim zależy na eksterierze psa, już niebawem będziemy mieli lepsze psy, które śmiało będą mogły startować na ringach za granicą na równi z psami zachodnimi!

Charakterystyka

Siberian Husky to pies średniej wielkości, lekki, szybki i zwinny, cecha charakterystyczna to swobodny i elegancki, pełen wdzięku ruch. Tułów jest zwarty, ciało gęsto owłosione, szata dwuwarstwowa w różnych barwach i tonacjach (szaro-biała, srebrno-biała, czarno-biała, czarno-srebrno-biała, biała, brązowo-biała, rudo-biała, płowo-biała, pinto) z charakterystycznym rysunkiem na głowie tzw. maską. Głowa proporcjonalna, oczy w kształcie migdała mogą mieć różną barwę (niebieskie, brązowe, różnokolorowe, dopuszczalne są również różne kolory oczu u tego samego psa np. jedno oko brązowe, drugie niebieskie ze wstawkami barwy brązowej w tęczówce). Uszy proste, stojące, dobrze owłosione na zewnątrz, jak i wewnątrz. Zgryz nożycowy, uzębienie powinno być pełne, choć z tego względu, że jest to rasa pierwotna dopuszczalne są braki zębów P1. Szyja średniej długości, wysklepiona, noszona dumnie, charakterystyczna cecha to efektowna kryza – grzywa z puszystej sierści na karku. Ogon mocno owłosiony noszony nad grzbietem w kształcie sierpa lub opadający swobodnie w dół. Husky ma być psem zdolnym do pracy, toteż proporcje i kształt ciała powinny odzwierciedlać podstawową równowagę siły, prędkości i wytrwałości. Psy mają być samcze ale nie ciężkie, suki – sucze lecz nie słabo zbudowane.
Nie powinny więc występować aż tak olbrzymie różnice w budowie ciała psów, które oglądamy na wystawach oraz tych, które biorą udział w zawodach psich zaprzęgów. Stwierdzenie co niektórych hodowców „typ wystawowy – amerykański” nie znajduje uzasadnienia w dzisiejszych czasach, bowiem wzorzec dokładnie mówi jaki ma być Siberian Husky - to przede wszystkim pies o doskonałym, wyważonym ruchu, a żeby spełniać te wymogi, musi być po prostu świetny anatomicznie.
Karać należy ciężki kościec, zbyt dużą wagę, zbyt krótkie kończony, związany lub ciężki chód, długi i szorstki włos. Psy muszą mieć dwa normalnie rozwinięte jądra całkowicie opuszczone do moszny.
Wzrost: samce 54 – 60cm, suczki 51 – 56cm w kłębie. Waga: samce 20 – 28kg, suczki 15,5 – 23kg. Waga ma być proporcjonalna do wysokości w kłębie. Wady dyskwalifikujące: psy ponad 60cm i suczki ponad 56cm.

Temperament i usposobienie

Siberian Husky jest psem bardzo łagodnym, przyjacielskim, towarzyskim i czułym szczególnie w stosunku do dzieci, toteż znakomicie spisuje się w „dogoterapi”. Jego inteligencja, ustępliwość i zapał do pracy czynią z niego wspaniałego towarzysza. Są to psy żywe, energiczne i bardzo ciekawskie, ale nie nerwowe. Uwidacznia się zasadnicza różnica w charakterze suki i psa. Suczki są bardziej uległe, przywiązane do właściciela, posłuszniejsze, pies z kolei jest bardziej hardy, zawadiacki, niezależny, niechętnie podporządkowuje się zwłaszcza dzieciom – co objawia się nieposłuszeństwem. Są bardzo samodzielne, chętnie się uczą, ale nie można od nich wymagać bezwzględnego posłuszeństwa. Jako potomkowie wilków husky odziedziczyły po przodkach wiele zachowań psów prymitywnych: chętnie kopią dziury, „przesadzają kwiatki” w ogrodzie. Jako psy pierwotne przyzwyczajone są do egzystowania w trudnych warunkach, a także do głodówki z własnej woli – co nie raz martwi właścicieli, psy często odmawiają pożywienia przez 1-2 dni bez żadnego powodu i jest to normalne. W wychowaniu husky należy pamiętać o instynktach i szczególnych predyspozycjach rasy, bowiem trudno jest wymagać, nawet od doskonale wychowanego psa, by nie zapolował na kurę czy wróbla, gdy te są w zasięgu jego wzroku. Również nie można mieć żadnej pewności, że puszczony wolno na łące czy w parku husky przybiegnie od razu na zawołanie, kiedy w zasięgu jego wzroku pojawi się inny pies albo np. zając. Wychowując młodego psiaka należy pamiętać o stadnym życiu jego przodków i zakorzenionym w jego krwi szacunku dla hierarchii w stadzie. W stadzie, którym dla psa jest rodzina - husky zawsze znajdzie sobie przywódcę i nie koniecznie to musi być osoba, która psa karmi.